(Sırt çantama kıyafet ve defter tıkıştırıyordum.)
Aslında bana kalırsa, hiç gitmeye niyetim yok ama, bir değişiklik olsun dedim ve dedemin vefatından sonra babannemin yalnız kalmasına içten içe üzüldüğüm için Nazilli'ye gitmeye karar verdim. Dedem öleli 1 sene oldu tamı tamına, hala garip hissediyorum. Belki çok aşırı samimi olmadığım için, belki de baba tarafının en küçüğü olarak en az anısı olan ben olduğum için, bilemedim.
-------------x---------------
Öldüğünü haber aldığımızda, eski evdeydik. Hatta hafta içerisinde taşınıyorduk. Ben durumdan çok mutsuzdum çünkü eski evimizi çok seviyordum. 12 yıldır o evdeydim, evimiz ufaktı, odam belki de küçücüktü, arkadaşlarımı evime davet etmeye utanıyordum eskiden. Ama ben o evi çok seviyordum, metrekaresi metrekaresine, kıymetliydi benim için.
Hasta olduğum için şirketten izin aldığım ve yatakta dinlendiğim bir gündü. Neyse işte, telefon çaldı, saat sabah 8 civarı. Babam şokla karışık, "nasıl?"larla kendini ifade etmeye çalışıyordu. Bi bok olacağını sezmiştim, durum çok berbattı ama ne olduğunu anlayamadım. Babam telefonu kapatıp, annemin yanına gidip "Babam vefat etmiş" dedi soğuk bi ses tonuyla. Annem şoka uğrayıp gözyaşlarına hakim olamadı, bense hala durumun verdiği afallamada kalmıştım.
-------------x---------------
Mr.Jingles'in ciddi bir hastalığı var, sanıyorum çok fazla yaşamayacak. Ayaklarına felç indi zira. İkisi de çalışmıyor.
Ölüm bizim için tuhaf bir mevzu. Çok klişedir, hep derler "işte insanlar için tek gerçek" bla bla bla... Evet büyük bir gerçek var ama, insanların unutabilmesi ve ölüm konusunda bu kadar rahat olabilmem biraz garip. Mr.Jingles için gerçekten çok üzülüyorum, onun çektiği acılar eminim çok şiddetli ve kötüdür, ama düşünüyorum da bazen, benim sağlık yüzünden saatlerce hastanede kaldığım, günlerce ayağa kalkamadığım ve işkence gibi ağrılar çektiğim zamanlarda, kim ölümden bu kadar zor bahsedebilirdi ki?
Üzerinden bir sene geçti, ben şuanda sırt çantama 2 günlüğüne gideceğim Nazilli için eşya dolduruyorum. Babannem hala unutamadı, bazen durup durup ağlar. Yalnızlığı konusunda ise, durumu gerçekten psikolojik bunalıma bile gidebilir. Sevdiğim bir insandı. Belki de birlikte anımız çok yoktur ama, beni sevdiğini biliyordum.
Ruhun şâd olsun dede.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder